σαβελλιανισμός

ο, Ν

θρησκειολ. αιρετική διδασκαλία τού Σαβελλίου, αιρετικού από την Πεντάπολη τής Λιβύης που έζησε κατά τον 3ο μ. Χ. αιώνα, κατά την οποία τα τρία πρόσωπα τής Αγίας Τριάδας είναι απλά ονόματα, δεν έχουν αναφορά στην ουσία τού Θεού, ότι, δηλαδή, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα δεν αποτελούν τρεις υποστάσεις που διακρίνονται μεταξύ τους, αλλά τρεις τρόπους έκφανσης τού ενός και τού αυτού θεού, ο οποίος εμφανίστηκε ως Πατέρας στη δημιουργία, ως Υιός στην απολύτρωση και ως Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία, αλλ. τροπικός μοναρχιανισμός ή πατροπασχητισμός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < Σαβελλιανός + -ισμός*].